Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις απέναντί σου μια έφηβη αθλήτρια, κάτοχο δύο μεταλλίων σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και σου αποκαλύπτει ότι καθ` όλη τη διάρκεια του γυμνασίου, δεχόταν bullying από τους συμμαθητές της, επειδή ήταν αδύνατη, επειδή έπρεπε να λείπει για αγώνες και προετοιμασίες αλλά και επειδή μέσω του ταεκβοντό κατάφερε να κατακτήσει το «άνευ» για το Πανεπιστήμιο, τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν είναι θυμός και ντροπή.
Την ίδια στιγμή, στην ατμόσφαιρα πλανάται ένα τεράστιο ερωτηματικό: γιατί πρέπει ορισμένα παιδιά, που για κάποιους δεν «ταιριάζουν» σε ένα σύνολο-ομάδα, πρέπει να γίνονται θύματα συναισθηματικής, λεκτικής ή/και σωματικής κακοποίησης; Γιατί πρέπει η ζήλια ή οποιοδήποτε άλλο παρόμοιο συναίσθημα, να οδηγεί παιδιά της ίδιας ηλικίας, να κρίνουν και να κατακρίνουν το ένα το άλλο, οδηγώντας τα πιο.. ζόρικα από αυτά (τους γνωστούς νταήδες), σε συμπεριφορές που χρήζουν ψυχολογικής διερεύνησης και ποινικής τιμωρίας;
Η Στέλλα Μαρεντάκη, αθλήτρια του Αθλητικού Συλλόγου Χαϊδαρίου, έχει νιώσει στο… πετσί της, όλα τα άσχημα του bullying, όπως αποκάλυψε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Μια συνέντευξη που είχε στόχο την ανάδειξη μιας αθλήτριας που από τους ειδικούς θεωρείται ως ένα από τα ταλέντα του ελληνικού Ολυμπιακού ταεκβοντό, αλλά που τελικά ανέδειξε ένα πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας ανελέητης στο διαφορετικό, μιας κοινωνίας που απομονώνει ότι δεν θεωρείται «φυσιολογικό»! Και φαίνεται ότι στην περίπτωση της νεαρής αθλήτριας, το διαφορετικό είχε να κάνει με την αγάπη της για το ταεκβοντό, τη σωματοδομή της και τις απουσίες στο σχολείο ελέω του αθλήματος που αγαπά και υπηρετεί από την ηλικία των 11 ετών.
Η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2019 στις κορασίδες και 3η στο περσινό Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα U21, μίλησε για τους γονείς της και την αρχική άρνησή τους να την αφήσουν να ασχοληθεί με το ταεκβοντό, για τα δύο μεγάλα μετάλλια που κατέκτησε, την πρωτιά στο πρόσφατο Πανελλήνιο πρωτάθλημα γυναικών, τα αθλητικά όνειρά της, τις πιο καλές και τις αμήχανες στιγμές που έχει βιώσει μέσα στα τερέν, την επιθυμία της να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη ψυχολογία, αλλά και τον αδελφό της Κωνσταντίνο, ο οποίος βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού!
«Το σχολείο είναι ένα πολύ σκληρό περιβάλλον και πάρα πολύ εγωιστικό»
Στα δύσκολα γυμνασιακά της χρόνια, όταν το bullying που δεχόταν ήταν μέρος της καθημερινότητάς της, αναφέρθηκε η Στέλλα Μαρεντάκη, η οποία παραδέχθηκε ότι μέχρι την ηλικία των 11 ετών ήταν ένα ντροπαλό παιδί, όμως μέσα από την ενασχόλησή της με το ταεκβοντό, κατάφερε να… ορθώσει ανάστημα και να θέσει τα όριά της.
«Στο γυμνάσιο δεχόμουν πάρα πολύ bullying. Τώρα στο Λύκειο είναι λίγο πιο καλά τα πράγματα, αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω ότι με αντιμετωπίζουν πολύ θερμά. Λείπω πάρα πολύ από το σχολείο για αγώνες κι αυτό σχολιάζεται έντονα. Στο γυμνάσιο δεχόμουν bullying επειδή ήμουν πάρα πολύ αδύνατη. Με έκαναν να νιώθω πολύ άσχημα και είχα ζοριστεί, ειδικά μέχρι τη στιγμή που κατάλαβα ότι ζηλεύουν. Ευτυχώς που μεσολάβησε η καραντίνα και κάναμε τηλεκπαίδευση για σχεδόν 1.5 χρόνο οπότε δεν έβλεπα αυτά τα παιδιά. Στο Λύκειο δεν με πειράζει κανένας. Έχω θέσει τα όριά μου, αλλά μικροκακίες και ειρωνείες συνεχίζουν να υπάρχουν. Σχολιάζεται το γεγονός ότι έχω άνευ για το Πανεπιστήμιο. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτό αποτελεί κατάκτηση και δεν ήταν θέμα τύχης. Έχω δουλέψει πάρα πολύ σκληρά για να το καταφέρω, από μικρή ηλικία. Στο γυμνάσιο είχα καλούς βαθμούς, τώρα είμαι μια μαθήτρια στο 15-16, γεγονός που δεν συνάδει με τη συμπεριφορά τους. Οι γονείς μου είχαν έρθει στο σχολείο παλαιότερα και είχαν κάνει παράπονα, κάτι που μείωσε την ένταση του εκφοβισμού. Μου λένε όμως συνέχεια πως χειρίζομαι πάρα πολύ καλά το θέμα γιατί όσο δεν δίνεις σημασία, τόσο οι πρωταγωνιστές θα βαριούνται και θα αρχίσουν να μην ασχολούνται μαζί σου», μας αποκάλυψε η Στέλλα Μαρεντάκη, η οποία παραδέχθηκε ότι η ενασχόλησή της με το ταεκβοντό, την έκανε να ορθώσει ανάστημα απέναντι στους εκφοβιστές της.
«Μέχρι τα 11 ήμουν ένα πάρα πολύ ντροπαλό παιδί. Από τη στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με το ταεκβοντό, να ταξιδεύω, να κάνω αγώνες και προπονήσεις, άλλαξα. Με βοήθησε να μιλήσω και να υπερασπιστώ τη γνώμη μου. Έμαθα να είμαι πιο δυνατός χαρακτήρας. Πιστεύω ότι εάν δεν είχα ασχοληθεί με το ταεκβοντό και δεν είχα περάσει κάποιες καταστάσεις, δεν θα ήμουν ο χαρακτήρας που είμαι σήμερα. Πλέον τα έχω καλά με τον εαυτό μου».
Αποκάλυψε επίσης ότι έχει πάρει βοήθεια από αθλητική ψυχολόγο για κάποια χρόνια, όμως πλέον είναι σε θέση να λειτουργήσει χωρίς υποστήριξη, τονίζοντας ωστόσο ότι ανά πάσα στιγμή χρειαστεί, θα την χρησιμοποιήσει ξανά.
«Βοηθήθηκα πάρα πολύ. Ήμουν 11 ετών. Η πρώτη φορά που πήγα σε ψυχολόγο ήταν γιατί άλλαξα σύλλογο και ήθελα να το χειριστώ λίγο καλύτερα. Μετά κυρίως πήγαινα για το στρες που υπήρχε πριν αλλά και κατά τη διάρκεια των αγώνων. Εν συνεχεία άρχισα να μοιράζομαι και πράγματα από τη ζωή μου. Διαπίστωσα πως ακόμη και το πιο μικρό πράγμα αν κρατήσεις μέσα σου, μπορεί να σου βγει σε κλάμα και θυμό. Οπότε με βοήθησε αρκετά. Όπως και ο χαρακτήρας μου πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο. Είναι κάποια άτομα που είναι πολύ κλεισμένα στον εαυτό τους. Εγώ άνοιξα ένα παράθυρο για να αντιμετωπίσω τα πράγματα σε διαφορετική βάση».
Το γιατί διάλεξε το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να αποκαλύψει τα όσα τραγικά της συνέβαιναν στο γυμνάσιο, είπε ότι «γιατί επιτέλους πρέπει να ακουστούν κάποια πράγματα. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που βασανίζονται χρόνια και δεν έχουν φωνή να πουν ότι τους ενοχλούν, ότι τους πειράζουν και ότι τους εκφοβίζουν. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, κλείνονται στον εαυτό τους. Τα κρατάνε μέσα τους. Οπότε νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μιλήσω και να στείλω ένα μήνυμα στους γονείς των παιδιών όχι μόνο που είναι θύματα bullying, αλλά και στους γονείς των παιδιών που κάνουν bullying. Στην πρώτη περίπτωση να μιλήσουν και στην δεύτερη περίπτωση να δείξουν περισσότερη στοργή στα παιδιά τους. Για μένα βέβαια, στην ίδια κατηγορία που βάζουν όλους όσοι κάνουν εκφοβισμό, είναι και οι παρατηρητές των όσων συμβαίνουν. Αυτοί δεν λένε τίποτα και θεωρώ ότι είναι οι χειρότεροι όλων».
Η δημοσιότητα των γεγονότων είναι σίγουρο ότι θα ενοχλήσει πολλούς, ωστόσο ξέρει ότι επειδή «το σχολείο είναι ένα πολύ σκληρό περιβάλλον και πάρα πολύ εγωιστικό, ελάχιστοι θα ασχοληθούν. Για να μην πω ότι δεν θα αγγίξει κανέναν το θέμα. Άλλωστε οι περισσότεροι γνώριζαν και δεν έκαναν τίποτα».
Όταν της ζητήθηκε να στείλει ένα μήνυμα στους ανθρώπους που κάνουν bullying είπε ότι «να σκεφτούν κάποιο άτομο που αγαπούν πάρα πολύ κι αν θα τους άρεσε να είναι θύμα εκφοβισμού. Να σκεφτούν ότι όλοι έχουν μια προσωπικότητα που δεν μπορούν να την εκδηλώσουν τόσο εύκολα και με αυτόν τον τρόπο δεν τους αφήνουν να εκδηλώσουν τον εαυτό τους. Αν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα σπίτι τους, ας μην το μετακυλούν στους άλλους και να προσπαθούν να τα ξεπερνούν μόνοι τους. Όσο κάνεις bullying φαίνεται πόσο άσχημα είσαι μέσα σου. Και δεν γίνεσαι καλύτερος. Περισσότερο μισάνθρωπος γίνεσαι παρά βελτιώνεται ο χαρακτήρας σου».
«Τι διαφορά έχει ένα τερέν 20 τετραγωνικών με τον έξω κόσμο;»
Για την Στέλλα Μαρεντάκη, τα βιντεοπαιχνίδια και ότι άλλο βίαιο προβάλλεται κατά κόρον στην κοινωνία που ζούμε, «έχουν κάνει τα παιδιά πολύ σκληρά και τα επηρεάζουν αρκετά», ενώ διευκρίνισε ότι παρά το γεγονός ότι γνώριζε μια μαχητική τέχνη, ουδέποτε τη χρησιμοποιήσει για να «αποκρούσει» όσους την εκφόβιζαν.
«Προφανώς και κάποια στιγμή έφτασα στο όριά μου. Όμως τους έβαλα στη θέση τους. Με τον χαρακτήρα και τη στάση σου, τους δείχνεις ότι δεν τους παίρνει άλλο να σου κάνουν bullying. Στα μισά της Γ` Γυμνασίου που επέστρεψα στο σχολείο μετά τον κορονοϊό, είχα πλέον μεγαλώσει και είχα αλλάξει. Οπότε εκεί που νόμιζαν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, τους έβαλα στη θέση τους με τον τρόπο μου», ενώ η απάντησή της στο ερώτημα εάν θα πρότεινε σε γονείς των παιδιών που έχουν πέσει θύματα bullying να ξεκινήσουν το ταεκβοντό, ήταν πως «πρέπει να ασχοληθούν όχι όμως λόγω του εκφοβισμού που βιώνουν. Απλά το ταεκβοντό σου δημιουργεί έναν νέο, πολύ διαφορετικό χαρακτήρα. Ειδικά εάν είσαι ένα ντροπαλό παιδί. Νιώθεις αυτοπεποίθηση. Και όταν νιώθεις ότι μπορείς να μπεις στο τερέν και να έχεις αυτοπεποίθηση, γιατί να μην πορευθείς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στην έξω ζωή. Τι διαφορά άλλωστε έχει ένα τερέν 20 τετραγωνικών με τον έξω κόσμο;».
«Οι γονείς μου αποδέχθηκαν την κλίση μου στο ταεκβοντό, μετά το ευρωπαϊκό μετάλλιο»
Όταν έχεις γονείς, με εκ διαμέτρου αντίθετες αθλητικές εικόνες, εμπειρίες και διαδρομές κι εσύ επιμένεις ότι το άθλημα που σε εκφράζει, δεν έχει καμία σχέση με εκείνα που έχουν «υπηρετήσει», τότε η… σύγκρουση μέσα στην οικογένεια είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Ο πατέρας της Στέλλας μέχρι τα 25 ασχολείτο με το στίβο, ενώ η μητέρα της ήταν προπονήτρια στο μπάσκετ. Όπως λέει «είχαν θυσιάσει πολλά χρόνια σε αυτά τα αθλήματα. Και ο καθένας από τη μεριά του, φανταζόταν ότι θα ακολουθούσα τα χνάρια του. Όμως η αγάπη μου για το ταεκβοντό ήταν ακαριαία. Ξετρελάθηκα από την πρώτη στιγμή. Αν και προσπάθησαν να μου δείξουν άλλες αθλητικές διαδρομές, εγώ αισθανόμουν ότι τίποτα δεν με εκφράζει περισσότερο από το ταεκβοντό. Όταν στην ηλικία των 12 ετών πήρα το πρώτο μου ευρωπαϊκό μετάλλιο, εκεί άλλαξαν τα πάντα. Δεν ξαναπροσπάθησαν να αλλάξω άθλημα. Οι γονείς μου είναι πάντα υποστηρικτικοί, όμως είχαν ένα φόβο μέσα τους. Όμως το 2019 κατάλαβαν πως αυτό είναι το άθλημα που μου ταιριάζει και αναδεικνύει το ταλέντο μου».
Ερωτηθείσα για τον πρώτο της ευρωπαϊκό τίτλο, το 2019 στην Ισπανία, όταν και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό κορασίδων και πως θυμάται εκείνο το διάστημα, η νεαρή αθλήτρια αποκάλυψε ότι «είχα πάει στη διοργάνωση με πάρα πολύ χαμηλές προδιαγραφές και προσδοκίες. Αυτό άλλαξε άρδην στον δεύτερο αγώνα μου. Βρέθηκα να χάνω με 12 πόντους διαφορά, όμως κατάφερα να το γυρίσω. Χωρίς να το καταλάβω, στο σημείο εκείνο δεν γύρισα μόνο το παιχνίδι, αλλά και τον διακόπτη που έλεγε ότι Στέλλα, είσαι δυνατή και πρέπει να δεις διαφορετικά τη διοργάνωση. Κέρδισα και τον προημιτελικό και σε εκείνο το σημείο άρχισα να σκέφτομαι ότι από τη στιγμή που κατάφερα να επιβιώσω, μπορώ να πετύχω τα πάντα και να φτάσω στην κορυφή. Και τα κατάφερα κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο».
Από τα λεγόμενά της, η επιτυχία από την αποτυχία κρεμόταν σε μια λεπτή κλωστή, η οποία εάν είχε σπάσει, τότε πολλά πράγματα ίσως να μην είχαν την ίδια έκβαση στο μέλλον. Και το γνωρίζει πολύ καλά και η ίδια. «Σίγουρα η επόμενη μέρα, εάν είχα χάσει εκείνον, τον αγώνα, δεν θα ήταν η ίδια. Και σε σχέση με τους γονείς μου. Όχι ότι θα σταματούσα το ταεκβοντό, αλλά δεν θα ήταν το ίδιο. Η αλήθεια είναι ότι είμαι μια αθλήτρια που πεισμώνει και όσο περισσότερο αποτυγχάνει, τόσο πιο πολύ δουλεύει. Βέβαια, εκείνο το πρώτο μετάλλιο, με έκανε να χαλαρώσω με το σχολείο γιατί το χρυσό αντιστοιχούσε στο άνευ που χρειαζόμουν για τις πανελλήνιες, ενώ με έκανε να δω πιο σοβαρά την πορεία μου στο ταεκβοντό. Σίγουρα όμως, εκείνος ο δεύτερος αγώνας και πως αντιμετωπίστηκε από την πλευρά μου, άλλαξε την πορεία μου στο ταεκβοντό. Και χαίρομαι που είχα το σθένος να τα καταφέρω και να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα».
«Αυτές είναι μεγαλύτερες σε ηλικία, αυτές έχουν να αποδείξουν»
Το δεύτερό της ευρωπαϊκό μετάλλιο, χάλκινης απόχρωσης στο U21, ήρθε πέρυσι. Είχε προηγηθεί μια αποτυχία στο Παγκόσμιο, την οποία η Στέλλα Μαρεντάκη την… εκμεταλλεύτηκε προς όφελός της, αλλάζοντας στον τρόπο σκέψης και στο πως θα έπρεπε να δει μια διοργάνωση στην οποία ήταν η μικρότερη ηλικιακά.
«Δικαίωμα συμμετοχής στο Ευρωπαϊκό U21 είχαν και οι αθλητές που ήταν γεννημένοι το 2006. Εγώ έχω γεννηθεί τον Δεκέμβριο του 2006, οπότε ήμουν η μικρότερη ηλικιακά. Είχε προηγηθεί μια αποτυχία στο Παγκόσμιο του Αυγούστου, στο οποίο σημειωτέων πίστευα ότι θα μπορούσα να διακριθώ χωρίς όμως να καταφέρω, οπότε πήγα στο Ευρωπαϊκό U21 με τη λογική πως: είσαι η μικρότερη, δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν, οι αθλήτριες που βρίσκονται απέναντί σου είναι αυτές που πρέπει να έχουν άγχος γιατί πρέπει να αποδείξουν.
«Θυμάμαι το προηγούμενο βράδυ είδα ότι έχω τέσσερις αγώνες. Βλέπω ότι ο πρώτος είναι βατός, όμως στον αμέσως επόμενο δεν γνώριζα τις αντιπάλους μου. Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Την ημέρα των αγώνων, ένιωθα έτοιμη, ειδικά μετά τη νίκη στον πρώτο αγώνα. Είπα από μέσα μου: εδώ που φτάσαμε πρέπει να πάρεις μετάλλιο. Κερδίζω σχετικά εύκολα και τον δεύτερο αγώνα και μπαίνω στον ημιτελικό, όπου κέρδισα τον πρώτο γύρο. Η Κροάτισσα αντίπαλός μου, εκτός χρόνου, παρά το γεγονός ότι η διαιτητής είχε σταματήσει τον αγώνα, με χτύπησε στην καρωτίδα. Έχασα τις αισθήσεις μου για μερικά δευτερόλεπτα. Προσπάθησα να σηκωθώ, όμως ξαναέπεσα. Ο διαιτητής στο σημείο εκείνο δεν μου επέτρεψε να συνεχίσω τον αγώνα. Πήγαμε αναγκαστικά στο νοσοκομείο. Όμως εγώ, εξακολουθώντας να φοράω το dobok, πήρα τρέχοντας ταξί και επέστρεψα στην εγκατάσταση για να παρευρεθώ στην απονομή. Ήταν μια αξέχαστη μέρα. Και ελπίζω να έχω κι άλλες τέτοιες, ειδικά εάν παραλείψουμε το κομμάτι νοσοκομείο». (γέλια)
«Θα πιεζόμουν πολύ εάν έπρεπε να πάω και στο Παγκόσμιο»
Πρόσφατα η Στέλλα Μαρεντάκη κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα γυναικών που θα μπορούσε να την στείλει στο Παγκόσμιο γυναικών που θα γίνει τέλη του μήνα στο Μπακού. Ωστόσο η θέση στην κατηγορία των -67 κιλών, ήταν ήδη καπαρωμένη από το μέλος της προολυμπιακής ομάδας, την Θένια Σαρβανάκη, κάτι πάντως που δεν φάνηκε να την ενοχλεί και ιδιαίτερα.
«Εάν μέσα σε όλες τις φετινές διοργανώσεις που με αφορούν ηλικιακά, είχα και το Παγκόσμιο γυναικών, ίσως να μη με βοηθούσε να πάρω κάποιο μετάλλιο. Θα πιεζόμουν πάρα πολύ, αφού θα είχα τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου το Παγκόσμιο και μετά από δύο εβδομάδες θα είχα το Πανελλήνιο νεανίδων, όπου θα έπρεπε να διεκδικήσω τη θέση μου στην εθνική ομάδα για το αντίστοιχο Ευρωπαϊκό. Οπότε εάν είχα μια τόσο πιεσμένη χρονιά, με δεδομένο ότι μέχρι τον Δεκέμβριο θα είχα μπροστά μου δύο σημαντικές διοργανώσεις, θα πήγαινα… ψόφια. Οπότε καλύτερα που απέχω λίγο από τις γυναίκες φέτος και θα δω τι θα κάνω του χρόνου. Φέτος είναι η τελευταία μου χρόνια στις νεάνιδες και θέλω να συγκεντρωθώ πάρα πολύ στη συγκεκριμένη διοργάνωση, στην οποία καλώς ή κακώς δεν έχω πάρει κάποιο μετάλλιο έως τώρα. Οπότε θέλω αρχικά πρόκριση από το Πανελλήνιο, το οποίο δεν κρύβω ότι με αγχώνει για το χρονικό σημείο στο οποίο διεξάγεται, αλλά σίγουρα αποτελεί κίνητρο και εν συνεχεία αρχικά ένα μετάλλιο στο ευρωπαϊκό νεανίδων και εν συνεχεία ένα μετάλλιο στο ευρωπαϊκό U21».
Η Στέλλα Μαρεντάκη παραδέχθηκε ότι η παρουσία της σε μια Ολυμπιακή κατηγορία, όπως είναι αυτή των -67 κιλών, αποτελεί πρόκληση, ωστόσο θα… πάρει το χρόνο της μέχρι να δει που θα κατασταλάξει. «Είναι μια κατηγορία που χαίρομαι να παίζω. Υπάρχει έντονος συναγωνισμός και στην Ελλάδα. Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να παίξω στη Σόφια απέναντι στη Σαρβανάκη, η οποία με περνάει μόλις 2,5 χρόνια και η οποία έχει αποδείξει ότι είναι μια εξαιρετική αθλήτρια. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι εγώ δεν στέκομαι στα ονόματα των αντιπάλων μου. Το μόνο που βλέπω στο τερέν, από την ώρα που εισέρχομαι σε αυτό, είναι μια κάσκα και ένας θώρακας που πρέπει να αντιμετωπίσω εκείνη τη στιγμή. Και τίποτα παραπάνω. Μελετάω το παιχνίδι του αντιπάλου μου πριν μπω, ωστόσο κάθε φορά είναι σαν να είναι η πρώτη. Κάθε φορά είναι διαφορετικά και γι` αυτό τη μία μπορείς να χάσεις, την άλλη μπορείς να κερδίσεις. Αυτός είναι ο αθλητισμός».
Σχετικά με το εάν εντατικοποιήσει τις προπονήσεις της όσο περνάνε οι μέρες, ενόψει των ευρωπαϊκών της ραντεβού μέσα στη χρονιά είπε ότι «καθ` ένας αθλητής ή αθλήτρια που βλέπει το ταεκβοντό πιο σοβαρά, μπαίνει σε διαδικασίες προγραμματισμού. Και διαμορφώνει τον τρόπο προπόνησης. Το κυριότερο όμως είναι να είσαι προσηλωμένος στο στόχο σου. Γιατί όσες φορές και να κλωτσήσεις, εάν το μυαλό σου δεν είναι καλά ή δεν πιστεύεις στον εαυτό σου, τότε δεν κερδίζεις τίποτα. Τον σάκο μπορούμε να τον κλωτσήσουμε όλοι . Το θέμα είναι πόσο έτοιμος είσαι για να φτάσεις ψηλά. Όπως έχω ξαναπεί, το μυαλό είναι αυτό που σου δίνει τη νίκη. Όταν αγωνίζομαι παίζω με το μυαλό του αντιπάλου μου. Χρησιμοποιώ όλα μου τα όπλα για να γύρω την πλάστιγγα της νίκης προς το μέρος μου. Και υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορούν να σου δώσουν το πολυπόθητο αποτέλεσμα».
«Θα κάνω τα πάντα για να ακολουθήσω το όνειρό μου»
Η Στέλλα Μαρεντάκη, από τα τα 11, δείχνει να… ψάχνει να βρει το λιμάνι της σε σωματειακό επίπεδο. Ένα χρόνο πριν από το πρώτο της μετάλλιο, μπήκε σε διαδικασία αλλαγής συλλόγου, κάτι που επανέλαβε ξανά στη συνέχεια. Γιατί όπως λέει «αν και δεν είναι εύκολες οι αλλαγές, ειδικά την πρώτη φορά και στην ηλικία που βρισκόμουν, ωστόσο δεν κολλάω σε αλλαγή προπονητή και συλλόγου. Είχα και τη βοήθεια των γονέων μου όταν μπήκα σε αυτή τη διαδικασία. Έχω πει ότι θα κάνω τα πάντα για να κατακτήσω μετάλλια και να ακολουθήσω το όνειρό μου. Για να είμαι συνεπής στα θέλω μου, μπήκα σε αυτή τη διαδικασία. Πιστεύω ότι όταν κάπου δεν νιώθεις καλά, τότε πρέπει να φύγεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να ζορίσω μια κατάσταση και να πω ότι εγώ θα κάτσω εδώ γιατί είμαι 15 ετών. Και διευκρινίζω για να μην παρεξηγηθώ. Οι αλλαγές δεν αφορούν τους ανθρώπους των σωματείων στα οποία βρισκόμουν. Αφορούν εμένα και το πως νιώθω».
Στην ερώτηση ποιο είναι το όνειρό της, η απάντηση ήταν η αναμενόμενη… «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2028. Ένα μετάλλιο σε εκείνους τους αγώνες. Γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολος στόχος, αλλά αυτό είναι που θέλω να κάνω. Εκεί θα ήθελα να με δω», ενώ σχετικά με το plan B σε περίπτωση αποτυχίας είπε πως «δεν θέλω να σκέφτομαι ότι θα αποτύχω στο πρώτο πλάνο. Θέλω πάντα να σκέφτομαι ότι θα κάνω αυτό που θέλω. Το 2028 θα είμαι 22 ετών και ακόμη πιο ώριμη αγωνιστικά και όχι μόνο».
Και επειδή μιλούσαμε για σωματειακά… λιμάνια, η Στέλλα Μαρεντάκη φαίνεται να έχει βρει το δικό της στον Αθλητικό Σύλλογο Χαϊδαρίου.
«Το κλίμα στο σύλλογο είναι εξαιρετικό, όπως και ο δάσκαλός μου, ο οποίος έχει κάνει τα παιδιά να αγαπήσουν τον αθλητισμό. Το Ευ Αγωνίζεσθαι που προάγεται μέσα από τον αθλητισμό. Και όχι μόνο το ταεκβοντό. Κάθε φορά μπαίνω στο σύλλογο με ένα χαμόγελο και με θετική ενέργεια και δε νομίζω ότι μου αξίζει κάτι λιγότερο.
Αζίζοβα και το… κλατς που την έκανε να χαρεί, ηττημένη ούσα
Η έως τώρα αθλητική της διαδρομή μικρή, ωστόσο στη ζωή ενός αθλητή και μιας αθλήτριας, υπάρχουν στιγμές που μένουν χαραγμένες βαθιά στο μυαλό τους. Και η Στέλλα Μαρεντάκη δεν δίστασε να μας αφηγηθεί την καλύτερη αλλά και τη χειρότερη που έχει ζήσει έως τώρα.
«Πρόσφατα νομίζω ότι έζησα την ωραιότερή μου αθλητική στιγμή. Στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα συλλόγων, έπαιξα με μια πολύ καλή Αζέρα αθλήτρια, την Αζίζοβα, την οποία την έχω σαν πρότυπο λόγω της σπουδαίας αθλητικής της διαδρομής. Κατάφερα να την κερδίσω. Ανατρίχιασα μόλις τελείωσε ο αγώνας. Ήμουν τόσο χαρούμενη», ενώ σχετικά με τη χειρότερή της, θυμήθηκε την ήττα που… πέρασε για νίκη, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2022.
«Είναι μια αστεία στιγμή, για την οποία όμως εκείνη τη στιγμή ένιωσα πολύ χάλια. Νόμιζα ότι κέρδιζα τον αγώνα. Ήμασταν στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Άκουσα το κλατς (σ.σ. ηχητικό σήμα) που κάνει το σύστημα όταν παίρνεις πόντο. Νόμισα ότι ήταν δικός μου. Δεν μπήκα καν στη διαδικασία να γυρίσω στο ταμπλό για να δω. Σήκωσα τα χέρια γιατί πίστευα ότι ήμουν εγώ η νικήτρια. Γυρίζω το βλέμμα μου στην κερκίδα και μου λέει η μητέρα μου: Στελλάκι έχασες. Χαιρετάω την αντίπαλό μου και τον προπονητή της, βλέπω το ταμπλό και χωρίς να νιώθω χάλια, φεύγω από τον αγωνιστικό χώρο για το προθερμαντήριο. Εκεί πλάνταξα στο κλάμα, κυρίως επειδή θύμωσα με τον εαυτό μου που δεν μπήκε στη διαδικασία να δει τι είχε συμβεί με αποτέλεσμα να πανηγυρίσω μια… ήττα (γέλια). Ήταν άσχημο το συναίσθημα τότε».
Παραδέχθηκε ότι παλαιότερα έκλαιγε περισσότερο, λόγω των έντονων καταστάσεων που έχει περάσει κάτι που όμως δεν συμβαίνει πλέον.
«Ζω πολύ έντονα τις καταστάσεις. Υπάρχουν στιγμές που με το κλάμα, αδειάζει το μυαλό μου και σκέφτομαι πιο χαλαρά. Προτιμώ κάποιες φορές να κλάψω, παρά να το κρατήσω μέσα μου. Το ίδιο συμβαίνει και με το γέλιο. Είναι αντίδραση του οργανισμού. Είναι εκδήλωση των συναισθημάτων σου. Οπότε και στις δύο περιπτώσεις θα πρέπει να το βγάλεις από μέσα. Για να είσαι ο εαυτός σου».
«Δεν το… κλειδώνω, αλλά θα ήθελα να γίνω ψυχολόγος»
Το «άνευ» της προσφέρει την άνεση να επιλέξει την πανεπιστημιακή της διαδρομή. Εκείνη, όπως λέει, θα ήθελε να πάει για Ψυχολόγος από το Πάντειο γιατί «είναι κάτι που μου αρέσει και βλέπω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Πιστεύω ότι καταλαβαίνω πάρα πολύ τους γύρω μου. Είναι πολλά άτομα, ακόμη και μεγαλύτερης ηλικίας, που μου στέλνουν μηνύματα από το οικογενειακό αλλά και το φιλικό μου περιβάλλον. Έχω βοηθήσει ανθρώπους, χωρίς να το έχω καταλάβει. Απλά και μόνο επειδή μου αρέσει να ακούω, να σκέφτομαι και να τους συμβουλεύω».
Αναφορικά με το πως είναι δυνατόν κάποιος να «εμπιστεύεται» τη γνώμη μιας 16χρονης, η απάντησή της ήταν τεκμηριωμένη. «Νομίζω ότι εκπέμπω εμπιστοσύνη. Γιατί για να πας να μιλήσεις σε έναν άνθρωπο, είτε είναι 20, είτε 50, είτε 100 ετών, πρέπει να τον εμπιστεύεσαι. Οπότε πιστεύω ότι είμαι καλή στο να ακούω, δείχνοντας παράλληλα ότι είμαι άτομο εμπιστοσύνης. Ξέρουν ότι δεν μεταφέρω πράγματα. Κρατάω από το τώρα το… ιατρικό απόρρητο (γέλια), έστω κι αν δεν έχω μπει ακόμα στη διαδικασία να σπουδάσω ψυχολογία. Είμαι… τάφος».
«Ο Κωνσταντίνος με έχει διδάξει να εκτιμάω πράγματα που θεωρούνται πολλές φορές αυτονόητα»
Η Στέλλα Μαρεντάκη δεν αρνήθηκε να μας μιλήσει και για τον αδελφό της, τον Κωνσταντίνο, ο οποίος βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού.
«Ο αδερφός μου είναι ένα πολύ ξεχωριστό παιδί με αρκετές δυσκολίες και ιδιαιτερότητες επειδή βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού αλλά ταυτόχρονα με τον τρόπο του είναι πάντα υποστηρικτικός. Με τον Κωνσταντίνο έχω μια ιδιαίτερη σχέση καθώς είναι απαραίτητο να δείχνω την αγάπη που του τρέφω καθημερινά. Οι καταστάσεις που πολλές φορές ζούμε λόγω των δυσκολιών του αδερφού μου δεν είναι πάντα ευχάριστες, αλλά στην τελική βγαίνουμε σαν οικογένεια πιο δυνατοί από αυτό. Προσωπικά χάρη στον αδερφό μου έχω μάθει το πως να αγαπάω αλλά και να εκτιμάω κάποια πράγματα που θεωρούνται πολλές φορές αυτονόητα. Νιώθω ευλογημένη που τον έχω στην ζωή μου γιατί έχω πάρει πολλά μαθήματα από την καθημερινότητα μαζί του, καθώς είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου!».