Ο Μητσοτάκης μπορεί να χαίρεται για το βήμα προόδου που έκανε η κυβέρνησή του, όμως φωνές εντός της ΝΔ θα του υπενθυμίζουν πως κάποιες διαχωριστικές, ιδεολογικές γραμμές συνεχίζουν να υπάρχουν
Τα 176 «ναι» επί της αρχής στο νομοσχέδιο για τη θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου και της τεκνοθεσίας για όλα τα ζευγάρια αφηγούνται μια ιστορία προόδου: σε πείσμα των ακροδεξιών δυνάμεων εντός της Βουλής, οι οποίες τις τελευταίες εβδομάδες έπαιξαν τα ρέστα τους εντός και εκτός της Ολομέλειας, η κυβερνητική πρόταση ψηφίστηκε διακομματικά, με μεγάλη πλειοψηφία. Αν είμαστε τυχεροί, αυτό είναι που θα μείνει στην Ιστορία από τις τελευταίες δύο μέρες. Κι αυτό γιατί οι λεπτομέρειες «κρύβουν» έναν διάβολο που δεν θέλει και τόσο να κρυφτεί.
Για να γίνει νόμος του κράτους η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση, έπρεπε να σχηματιστεί μια νέα πλειοψηφία. Το γαλάζιο στρατόπεδο, με τις ευχές του Μεγάρου Μαξίμου που δεν επέβαλε κομματική πειθαρχία, μοιράστηκε στα τρία: στους 107 βουλευτές που υπερψήφισαν, στους 31 που δεν θέλησαν να τα χαλάσουν με τους παπάδες στις ενορίες τους αλλά ούτε να κάνουν ζημιά στο κόμμα τους, αλλά και στους 20 που καταψήφισαν, θέλοντας να υπενθυμίσουν (και διά στόματος Αντώνη Σαμαρά) τις συντηρητικές καταβολές της ΝΔ. Ανάμεσα στις αποχές βρέθηκαν τέσσερις υπουργοί και υφυπουργοί, χωρίς συνέπειες: ο Μάκης Βορίδης (που χαρακτήρισε το νομοσχέδιο αντισυνταγματικό, αλλά δεν εμφανίστηκε στη σχετική συζήτηση), ο Γιάννης Μπούγας, η Μαρία Κεφάλα και ο Σταύρος Κελέτσης.
Οι λεπτές ισορροπίες
Η ευχέρεια με την οποία η ηγεσία της ΝΔ διαχειρίστηκε την Κοινοβουλευτική της Ομάδα προκύπτει από τα «ναι» που εξασφάλισε από την προοδευτική αντιπολίτευση: χωρίς εκείνη, οι ψήφοι για να περάσουν οι αλλαγές δεν θα υπήρχαν. Με άλλα λόγια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να χαίρεται γιατί έκανε ένα βήμα για να αποκαταστήσει το διαχρονικά κακό σκορ της ΝΔ σε θέματα ισότητας, όμως παράλληλα βρήκε μπροστά του την υπενθύμιση, σε ένα ταυτοτικό ζήτημα, πως το κόμμα του έχει διπλή φύση – και αυτό σε μια περίοδο που, ενώ ο ίδιος κάνει ανοίγματα στο Κέντρο, η τάση συντηρητικοποίησης στην Ευρώπη επηρεάζει και την Ελλάδα. Τα ομόφυλα ήρθαν να θυμίσουν στη ΝΔ ότι κάποιες διαχωριστικές, ιδεολογικές γραμμές συνεχίζουν να υπάρχουν. Στο Μαξίμου έχουν δίκιο να λένε πως ο κομματικός μηχανισμός διήνυσε πολιτικά χιλιόμετρα και ώρες πολύ προσεκτικού «μασάζ» ώστε τα 80 «ναι» που μετρούνταν στην αρχή να φτάσουν στο τριψήφιο, όμως η νίκη αυτή έρχεται κάνοντας τις ισορροπίες με τη δεξιά πτέρυγα ακόμα πιο λεπτές – είναι η δεύτερη φορά εντός λίγων εβδομάδων που ο Σαμαράς μιλάει σε άδεια γαλάζια έδρανα, χτυπώντας το καμπανάκι της «υπέρμετρης αλαζονείας». Θα ήταν ίσως άνευ πραγματικής ουσίας, αν σε λίγους μήνες δεν έρχονταν «χαλαρές» κάλπες που δεν κρίνουν τη διακυβέρνηση της χώρας.
Εσπασε η κομματική γραμμή
Πρέπει να χαίρεται η προοδευτική αντιπολίτευση; Τέσσερα κόμματα είπαν «ναι» επί της αρχής στο νομοσχέδιο, μόλις ένα, το μικρότερο (Πλεύση Ελευθερίας), πέτυχε να συμφωνούν με την κομματική θέση όλα του τα μέλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε δύο απόντες (Παύλος Πολάκης, Οθωνας Ηλιόπουλος) και μία απούσα (Νίνα Κασιμάτη) να «σπάνε» την παραίνεση για υπερψήφιση, παρότι ο Στέφανος Κασσελάκης έχει αφήσει ανοιχτή την πιθανότητα συνεπειών – για την περίπτωση Πολάκη, που κατέχει θεσμική θέση εντός της ΚΟ, το θέμα είναι σίγουρα πολιτικό, καθώς αιτιολόγησε τη στάση του με επιχειρήματα που στην Κουμουνδούρου (όταν τα λένε άλλοι) ακούγονται ομοφοβικά. Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνει την περίοδο ψυχρότητας που περνούν οι σχέσεις του προέδρου του κόμματος με ένα από τα πρόσωπα που για ένα στενό κομματικό κοινό είναι πολιτικό όπλο και για ένα άλλο (ενδεχομένως μεγαλύτερο) ακροατήριο είναι η αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι συνέπειες, πάντως, δεν ήρθαν αμέσως: «Χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα περνούσε το νομοσχέδιο, χωρίς το ΠΑΣΟΚ θα περνούσε», επέλεξε να σχολιάσει αντ’ αυτού ο Κασσελάκης.
Οι έντεκα αποχές
Στη μάχη που διεξάγεται ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης για την επικράτηση στον προοδευτικό χώρο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και πέρα θα μετράει τον αριθμό 11, δηλαδή τον αριθμό των αποχών από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Τα πράγματα, όντως, θα μπορούσαν να έχουν πάει χειρότερα, αλλά θα μπορούσαν να έχουν πάει και πολύ καλύτερα για τη Χαριλάου Τρικούπη. Εμπειροι αλλά και άπειροι βουλευτές της περιφέρειας αντιστάθηκαν σθεναρά στο στενό πρεσάρισμα των τελευταίων ωρών, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των διαφοροποιήσεων και την εξάλειψη των καταψηφίσεων. Και πάλι, ο αριθμός μοιάζει μεγάλος: παρότι στο ΠΑΣΟΚ έχουν δίκιο να λένε πως η ΝΔ δεν μπορεί να βάζει τους γαλάζιους και τους πράσινους διαφωνούντες στο ζύγι (το νομοσχέδιο ήταν της κυβέρνησης, όχι της αντιπολίτευσης), η παράταξη έχει παράδοση σε πολύ πιο θαρραλέα αντανακλαστικά σε θέματα εκσυγχρονισμού, δικαιωμάτων και ισότητας, ακόμα και όταν η βάση της δεν έδειχνε πρόθυμη να ακολουθήσει.
Το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα χάρισε επίσης έναν τραγελαφικό ακροδεξιό εμφύλιο, ως επικύρωση της φαιδρότητας των εκπροσώπων δεξιά της Δεξιάς (οι οποίοι ωστόσο μοιάζουν πια να έχουν σταθερό έως και αυξανόμενο κοινό), αλλά και την υπενθύμιση πως το επικοινωνιακό χάρισμα του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ μερικές φορές δεν είναι αρκετό.
tanea.gr